Z racji tego, że podczas takiego leżenia dużo się myśli a mało się robi, myślę okrutnie dużo. Ostatnio byłam chyba trochę nie sobą. Niemną. Czasem się tak zdarza, a moje oderwanie od rzeczywistości nigdy nie przynosi dobrych skutków. Bo nagle okazuje się, że zaliczenie tego czy owego już było, a moje rachunki nadal są nieopłacone. Szczęśliwi czasu nie liczą, ale później muszą się liczyć z konsekwencjami. A ja nawet nie byłam taka szczęśliwa!
Mój związek jest w niefajnym momencie. Ostatni raz z Lubym widziałam się 12.02.2017, następne spotkanie wypada nam jakoś na początku marca. Dorosłe życie jest do dupy. Brakuje mi wakacji, urlopu jakiegoś, słońca we włosach, poleżenia na balkonie. Mrożonej kawy, lodów, pocałunku późnym wieczorem.
Tydzień temu kupiłam sobie ukulele. Proces nauki jest trudny i żmudny, ale powoli zbliżam się do momentu, w którym mniej będę się denerwować, bardziej bawić. Ukulele w ogóle od pewnego czasu było moim dużym marzeniem, ale nie miałam wcześniej odwagi, żeby sobie je kupić. Jestem okropna dla siebie, wiem.
Styczeń i luty pierwszy raz w życiu nie są dla mnie zbyt łaskawe. Walczę ze sobą i całym światem i uśmiecham się szeroko na widok ludzi. Wy nie macie pojęcia, że w mojej głowie siedzą tak złe rzeczy. Ostatnio nienawidzę wieczorów. Wolnego czasu. Bycia sam na sam ze sobą. I to dla niektórych może być nawet śmieszne. Ania, jesteś zdrowa (w jakimś tam sensie), masz mieszkanie, pracę, rodziców, którzy cię kochają i mężczyznę, który skoczyłby za tobą w ogień. Czego jeszcze chcesz?
Na to pytanie moja chora głowa nie zna odpowiedzi. Gubię się między jedną a drugą paczką chusteczek. Kiedyś wysmarczę się na dobre.